Patron szkoły

Nasz patron - Jan Paweł II

Jan Paweł II – Karol Wojtyła – urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Był drugim synem Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich, chłopcem wesołym, utalentowanym. Jak większość jego rówieśników, każdą wolną chwilę spędzał na powietrzu. Grał w piłkę nożną, najbardziej lubił stać na bramce. Kochał też sporty zimowe, najpierw fascynowała Go szybka jazda na sankach, a później zaczął jeździć na nartach.

Na beztroskę dzieciństwa rzuciła cień choroba matki. Gdy Karol miał 9 lat umarła. Od tej pory zamknął się w sobie, szukając ucieczki w książkach i modlitwie. Pocieszeniem dla dziewięcioletniego Karola był starszy brat. Jednak trzy lata po śmierci matki, umarł również on, miał 26 lat. Był to dla Karola ogromny wstrząs. Mimo wielkiego bólu nie poddał się rozpaczy, ale w każdym wydarzeniu szukał Bożych drogowskazów. Karol pozostał sam z ojcem, który opiekował się nim najlepiej jak potrafił, a przede wszystkim był Jego największym przyjacielem.

Chcąc być mądrym i dobrym człowiekiem, Karol Wojtyła uczył się z wielką pasją i zaangażowaniem. Najpierw w szkole podstawowej, a później w gimnazjum wadowickim. Po zdanej maturze (otrzymał celujące świadectwo maturalne) w 1938 roku przeprowadził się wraz z ojcem do Krakowa, gdzie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wybuch II wojny światowej zmienił Jego życie. Podjął pracę w kamieniołomach, opiekował się tatą. Pewnego mroźnego okupacyjnego dnia ojciec Karola nieoczekiwanie zachorował, jego dolegliwości nie ustępowały. Po kilku dniach – 18 lutego 1941 roku ojciec umarł. Karol Wojtyła jako 21-letni chłopak został sam. Zamieszkał z rodziną Kydryńskich, gdzie od dawna traktowany był jak członek rodziny. Po siedmiu miesiącach powrócił do skromnego domu na Tynieckiej.

W rok po śmierci ojca Karol Wojtyła podjął decyzję wstąpienia do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Jednocześnie podjął studia konspiracyjne na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dopiero koniec wojny pozwolił na wyjście z ukrycia i po odremontowaniu budynku seminarium przy ul. Podwale, rozpocząć normalne, jawne studia. Tam kończy trzeci i czwarty rok studiów teologicznych. Jak zawsze otrzymywał najlepsze oceny. Dowcipni koledzy wyśmiewali Jego pracowitość i zaangażowanie duchowe. Któregoś razu na drzwiach pokoju przyczepili karteczkę – „Karol Wojtyła, przyszły święty”.

Od kwietnia 1945 r. do sierpnia 1946 r. pracował na uczelni jako asystent - prowadził seminaria z historii dogmatu.

1 XI 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie. Był bardzo aktywnym kapłanem. Jako duszpasterz, a potem również wykładowca na uczelniach w Krakowie i w Lublinie, poświęcił się pracy wśród młodzieży. Jego gorliwość stała się wzorem dla wielu ludzi. Jako biskup, a później jako kardynał, troszczył się o jedność wspólnot parafialnych i całego Kościoła krakowskiego.

16 października 1978 roku o godzinie 18.18 z komina nad Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym, co oznaczało wybór nowego Papieża. Wkrótce oszołomiony świat poznał Następcę Piotra – papieża z dalekiej Polski – Karola Wojtyłę, który w hołdzie dla swych poprzedników przybiera imię Jan Paweł II. Od tej pory Ojciec Święty – Jan Paweł II, troszczył się i opiekował całym Ludem Bożym. Widział swą posługę Piotrową przede wszystkim jako posługę jedności. Jako pasterz Kościoła starał się objąć troską wszystkich. Zewnętrznym tego wyrazem były jego podróże apostolskie po całym świecie. Starał się być wszędzie tam, gdzie na niego czekano, gdzie działa się krzywda i gdzie ludzie potrzebowali pocieszenia. Gorliwie wzywał wszystkich ludzi, wszystkie narody do pokoju, jedności, wzajemnego szacunku i miłości.

Jan Paweł II żył tak jak nauczał. Cechowała Go ogromna prostota i pokora. W swoim testamencie zostawił nam wielki skarb swojego nauczania i swego przykładu.

Już od początku pontyfikatu przygotowywał nas do swojego odejścia. W 1979 roku mówił: "Proszę, abyście się za mnie modlili za życia mojego i po śmierci".

Jan Paweł II zmarł w sobotę 2 kwietnia 2005 roku o godz. 21:37, tuż przed śmiercią wypowiedział słowo: "AMEN".

Papież w Tryptyku Rzymskim napisał: "Przecież nie cały umieram, to co we mnie niezniszczalne trwa". Te słowa umacniają nas w przekonaniu, że pomimo iż odszedł do Domu Ojca, pozostaje z nami, a Jego nauczanie będzie owocowało.

Pogrzeb Jana Pawła II odbył się 8 kwietnia 2005 roku. Ciało złożono w cyprysowej trumnie. Zgodnie z wyrażoną w testamencie ostatnią wolą - Papieża pochowano w ziemi, Jego grób został przykryty płytą, nie będzie sarkofagu. Ojciec Święty spoczął w pobliżu krypty Św. Piotra.

Na podstawie "Jan Paweł II - Kolekcja"
opracowała mgr Jolanta Dworaczyńska

Na Placu św. Piotra w uroczystym pogrzebie Ojca Świętego pod przewodnictwem dziekana Kolegium Kardynalskiego kard. Josepha Ratzingera, obecne były oficjalne delegacje 169 państw, ponad 100 tys. osób, którym udało się dostać na Plac. Wśród wiernych widać było transparenty z napisem „Santo subito”, czyli „Święty natychmiast” – w ten sposób ludzie dali wyraz swemu szacunkowi i miłości do zmarłego oraz przekonaniu, że swoim życiem zasłużył na wyniesienie na ołtarze.
9 maja Papież Benedykt XVI zezwolił na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II i odstąpił od wymaganego przez przepisy kościelne okresu 5 lat od śmierci danej osoby. Oficjalne ogłoszenie tego dokumentu nastąpiło 13 maja podczas spotkania nowego papieża z duchowieństwem rzymskim w bazylice św. Jana na Lateranie.
28 czerwca 2005 roku nastąpiło oficjalne rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego w diecezji rzymskiej, postulatorem sprawy został mianowany ks. Sławomir Oder.

2 kwietnia 2007 roku w Bazylice św. Jana na Lateranie, w obecności wikariusza generalnego Rzymu kard. Camillo Ruiniego, nastąpiło zamknięcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezji rzymskiej, po czym przekazano całą dokumentację sprawy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
W maju 2009 roku komisja teologów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych wydała pozytywną opinię o heroiczności cnót Jana Pawła II. Kilka miesięcy później w kolejnych głosowaniach podobne decyzje podjęły komisje teologów i kardynałów oraz biskupów. Tym samym w listopadzie zamknięto te ważne procedury postępowania, których kulminacją była promulgacja, czyli ogłoszenie za zgodą Benedykta XVI dekretu o heroiczności cnót Jana Pawła II (19 XII 2009 r.). Zakończyła się zasadnicza część procesu beatyfikacyjnego.

Cały 2010 rok upłynął w kongregacji na badaniu sprawy domniemanego cudu. Przez kilka miesięcy nie mogła zebrać się komisja lekarzy, ponieważ brakowało kilku jasnych ekspertyz dotyczących medycznego aspektu nagłego ustąpienia w czerwcu 2005 roku choroby Parkinsona u francuskiej zakonnicy, która modliła się wraz z całą swą wspólnotą zakonną do zmarłego dwa miesiące wcześniej Jana Pawła II. Przełom nastąpił między listopadem, a grudniem zeszłego roku, gdy cud uznała w głosowaniu najpierw komisja lekarzy, a potem teologów. 11 stycznia 2011 roku cud zaaprobowało ostatnie gremium w kongregacji - komisja kardynałów i biskupów. Benedykt XVI wyraził zgodę na ogłoszenie dekretu o uznaniu cudu za wstawiennictwem Jana Pawła II, co formalnie kończy proces beatyfikacyjny.

Beatyfikacja odbyła się się 1 maja 2011 r. Uroczystość wyniesienia Jana Pawła II na ołtarze przypadła w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, święta ustanowionego przez polskiego papieża.

Kanonizacja Jana Pawła II i Jana XXIII odbyła się 27 kwietnia 2014 r. w Watykanie na Placu Świętego Piotra, podczas której dwaj błogosławieni papieże – Jan XXIII oraz Jan Paweł II – zostali ogłoszeni świętymi Kościoła katolickiego.

opracowała mgr Jolanta Dworaczyńska
na podstawie www.ekai.pl , www.deon.pl/religia , www.onet.pl